Διγενής Ακρίτας, ένας ζωντανός θρύλος

Ο θάνατος του Διγενή

Ο Διγενής ψυχομαχεί κι η γη τονε τρομάσσει.

Βροντά κι αστράφτει ο ουρανός και σείετ’ ο απάνω κόσμος,

κι ο κάτω κόσμος άνοιξε και τρίζουν τα θεμέλια,

κι η πλάκα τον ανατριχιά, πως θα τονε σκεπάσει,

πως θα σκεπάσει τον αιτό, τση γης τον αντρειωμένο.

σπίτι δεν τον εσκέπαζε, σπηλιό δεν τον εχώρει,

τα όρη εδιασκέλιζε, βουνού κορφές επήδα,

χαρά κι’ αμαδολόγανε και ριζιμιά ξεκούνειε.

στο βίτσιμα 'πιανε πουλιά, στο πέταμα γεράκια,

στο γλάκιο και στο πήδημα τα λάφια και τ' αγρίμια.

ζηλεύει ο Χάρος, με χωσιά μακρά τονε βιγλίζει,

κι ελάβωσε του την καρδιά και την ψυχή του πήρε.

Τρίτη εγεννήθη ο Διγενής και Τρίτη θα πεθάνει.

πιάνει καλεί τους φίλους του κι όλους τους αντρειωμένους.

νάρθει ο Μηνάς κι ο Μαυραϊλής, νάρθει κι γιος του Δράκου,

νάρθει κι ο Τρεμαντάχειλος, που τρέμει η γη κι ο κόσμος.

κι επήγαν και τον ήβρανε στον κάμπο ξαπλωμένο.

βογκάει, τρέμουν τα βουνά, βογκάει, τρέμουν οι κάμποι.

"σαν τι να σ’ ήβρε, Διγενή, και θέλεις να πεθάνεις;"

"φίλοι, καλώς ορίσατε, φίλοι κι αγαπημένοι,

συχάσατε, καθίσατε, κι εγω σας αφηγιέμαι.

της Αραβίνας τα βουνά, της Σύρας τα λαγκάδια,

που εκεί συνδυό δεν περπατούν, συντρείς δεν κουβεντιάζουν,

παρά πενήντα κι εκατό, και πάλε φόβον έχουν,

κι εγώ μονάχος πέρασα, πεζός κι αρματωμένος,

με τετραπίθαμο σπαθί, με τρείς οργιές κοντάρι.

βουνά καί κάμπους έδειρα, βουνά και καταράχια,

νυχτιές χωρίς αστροφεγγιά, νυχτιές χωρίς φεγγάρι.

και τόσα χρόνια πούζησα δω στον απάνω κόσμο,

κανέναν δεν φοβήθηκα από τους αντρειωμένους.

τώρα είδα έναν ξυπόλητο καὶ λαμπροφορεμένο,

πούχει του ρίσου τα πλουμιά, της αστραπής τα μάτια,

με κράζει να παλέψουμε σε μαρμαρένια αλώνια,

κι όποιος νικήσει από τους δυο να παίρνει την ψυχή του".

Κι επήγαν και παλέψανε στα μαρμαρένια αλώνια,

κι όθε χτυπάει ο Διγενής, το αίμα αυλάκι κάνει,

κι όθε χτυπάει ο Χάροντας, το αίμα τράφο κάνει.