Όταν ο Αλέξης γράφει...

Ο Αλέξης γράφει για μια τυχαία ανακάλυψη, καλά κρυμμένη στο οικογενειακό άλμπουμ.
Αλέξη, ακόνισε την πένα σου, προσπάθησε να μην τιθασεύσεις τη φαντασία σου, γιατί περιμένουμε το επόμενο γραπτό σου.
Εύγε!



ΤΥΧΑΙΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ

    Ένα πρωί η μαμά μου, με συμβούλεψε να καθαρίζω ένα σεντούκι, το οποίο ήταν μες στην σκόνη. Εγώ ξαφνιάστηκα. Δεν είχα παρατηρήσει αυτό το σεντούκι. Λοιπόν, άρχισα να το ξεσκονίζω υπομονετικά. Έβγαλα όλα τα πράγματα, που τα περιείχε, όταν ανακάλυψα ένα βιβλίο σκονισμένο και στην άκρη σκισμένο. Όταν φύσηξα να φύγει η σκόνη απ’ το βιβλίο μετατράπηκε σε ένα άλμπουμ. Καθώς ξεφύλλιζα το άλμπουμ, παρατήρησα μια γυναίκα. Μου φάνηκε λίγο ηλικιωμένη. Φορούσε ένα γαλάζιο φόρεμα, που σου θύμιζε την απέραντη θάλασσα. Επίσης είχε βαμμένα τα νύχια της. Επιπρόσθετα φορούσε ένα απαλό, αλλά και ασυνήθιστο χαμόγελο. Είχε μια ελιά κάτω από το μάτι της. Πιστεύω, πως ήταν πενήντα με εξήντα χρονών. Περίεργο, έγραφε ένα κείμενο ή κάτι παρόμοιο.

    Μου έκανε εντύπωση! Μια ηλικιωμένη γυναίκα να γράφει ένα κείμενο. Να σας πω, πως κρατούσε στο άλλο της χέρι ένα κερί. Όσο αφορά το πρόσωπό της ήταν όμορφο. Τα μαλλιά της ήταν μαζεμένα σε μια μεγάλη κοτσίδα. Το χρώμα των μαλλιών της ήταν σκούρο καφέ με λίγη άσπρη γέμιση. Φορούσε ένα παλιό περιδέραιο, που είχε χρυσές χάντρες. Τα παπούτσια της γυναίκας αυτής ήταν απλά και σκούρα. Φαινόταν να είναι χαρούμενη. Επίσης κοιτούσε στα δεξιά του παρατηρητή, μου θύμισε την «Μόνα Λίζα» ή «Τζακόντα»!

    Οι σκέψεις, που μου ήρθαν, ήταν χαρά, αλλά και περιέργεια για αυτή την γυναίκα. Πιστεύω, πως θα ήταν λίγο φτωχή για τα παπούτσια της, αλλά και πλούσια για το κολιέ με τις χρυσές χάντρες. Μυστήρια. Όσο για τον χαρακτήρα πρέπει να ήταν ένας χαρούμενος άνθρωπος και να πρόσφερε χαρά. Θα ήθελα να μάθω πώς λένε αυτή την γυναίκα, από ποια άραγε χώρα κατάγεται και αν έχουμε κάποια συγγένεια, διότι αυτό είναι ένα άλμπουμ με συγγενικές φωτογραφίες…

     Με έχει φάει ή αγωνία να μάθω ποια είναι αυτή η γυναίκα. Άνοιξα την πόρτα, έτρεξα στην μαμά μου να την ρωτήσω ποια ήταν αυτή η κυρία. Όταν μπήκε ο δυνατός αέρας, άρπαξε την φωτογραφία και την πέταξε απ’ το παράθυρο. Εγώ χωρίς να χάσω ούτε στιγμή, φόρεσα το μπουφάν μου και βγήκα έξω. Μπροστά ο αέρας, που κρατάει την φωτογραφία και εγώ ‘ξωπίσω. Άρπαξα την φωτογραφία και κατευθύνθηκα προς το σπίτι μου. Εύκολο ήταν, σκέφτηκα. Όταν έφτασα στο σπίτι μου, τελικά ρώτησα για την ηλικιωμένη γυναίκα. Η μαμά μου μου εξήγησε, πως αυτή η «ηλικιωμένη γυναίκα» ήταν η γιαγιά μου, ζει στην Ρωσία και είναι αρθρογράφος. Από μικρή έγραφε πολύ ωραίες εκθέσεις, έτσι δεν έχασε την ευκαιρία και έγινε αρθρογράφος. Εγώ σκέφτηκα: «Ώστε να από ποιον πήρα το ταλέντο να γράφω ωραίες εκθέσεις! Είναι απλό, DNA»!